In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cui Tubuli nomen odio non est? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Duo Reges: constructio interrete. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Studet enim meus is audire Cicero quaenam sit istius veteris, quam commemoras, Academiae de finibus bonorum Peripateticorumque sententia.

Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute.

Nobis enim ista quaesita, a nobis descripta, notata,
praecepta sunt, omniumque rerum publicarum reetionis genera,
status, mutationes, leges etiam et instituta ac mores
civitatum perscripsimus.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Bork: Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?
Venit ad extremum;: Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
Hunc vos beatum;: Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
Cur iustitia laudatur?: Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.
Si quae forte-possumus.: Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Bork: Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Sin aliud quid voles, postea. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid, de quo nulla dissensio est? Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Cum enim summum bonum in voluptate ponat, negat infinito tempore aetatis voluptatem fieri maiorem quam finito atque modico.
A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.
Prioris generis est docilitas, memoria;
Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;